frh... Huaráz og cordillera blanca - 3

Á fimmtudeginum (1.mars) fórum við svo í risagöngu, gengum upp í 4450 m hæð að vatninu Churup, rosalega fallegt vatn við tindinn Churup sem er í um 5400 m hæð. Þetta var ansi erfið ganga (að mínu mati!), ég að drepast úr súrefnisleysi og langt á eftir guide-inum og Pétri sem biðu alltaf eftir mér af og til og ég að reyna að ganga sem hraðast til að hægja sem minnst á þeim! Gangan var hins vegar svo þess virði þegar upp var komið, rosalega fallegt. Á leiðinni niður klifruðum við svo niður í klettum niður með á. Á leiðinni niður komum við við í þorpinu Unchus en þar fæddist pabbi vinar okkar Julio. Mjög gaman að sjá það. Reyndar var mjög gaman að sjá öll þorpin þarna í fjallinu. Hrikalega frumstætt, maður datt algjörlega aftur um nokkra áratugi ef ekki aldir. Guide-inn okkar gerði það viljandi að lengja gönguna þannig að við gætum séð þorpin, þarna gengur fólk um í svona týpískum Perú fötum, svín, grísir, hænsni á götunum etc etc etc
Jæja, á föstudeginum tókum við svo rútu til Lima og fengum um kvöldið að borða heima hjá Julio. Mjög gaman að borða í eldhúsinu hjá perúískri fjölskyldu. Daginn eftir var svo förinni heitið á flugvöllinn einu sinni enn, í þetta sinn til Cusco.

frh... Huaráz og cordillera blanca - 2

Á leiðinni upp sprakk á rútunni og við fengum því aukatíma til að virða fyrir okkur hæstu tindana, sátum eiginlega fyrir neðan þá meðan skipt var um dekk. Fórum síðan upp að vatninu Quistococha, rosalega fallegu túrkisbláu vatni. Cocha þýðir einmitt vatn á quechua, hinu opinbera tungumálinu í Perú. Quistococha er annað tveggja stöðuvatna í þessum dal, Quistococha er sagt vera kvenkyns vatn en hitt vatnið karlkyns. Þjóðsagan segir að Incaprinsinn Huascar og indíánaprinsessan Huanda hafi fellt hugi saman en ekki mátt eigast. Þeim hafi verið refsað með því að láta dauðann bíða þeirra á sitthvorum tindinum, Huanda við tindinn Huandoy og Huascar við tindinn Huascarán (sem er einmitt hæsti tindurinn í 6768 m hæð). Þau grétu bæði mikið og tárin mynduðu vötnin tvö í dalnum milli tindanna. Tár prinsessunnar voru túrkisblá og mynduðu kvenkyns vatnið Quistococha. Á leiðinni til baka til Huaráz stoppuðum við í bænum Yungay en árið 1970 var Yungay um 20.000 manna bær. Sunnudaginn 31. maí 1970 urðu hins vegar miklir jarðskjálftar á svæðinu og mikið snjó- og aurflóð féll úr Huascarán. Aðeins 340 manns lifðu af, 250 börn sem voru á sirkussýningu nokkrum kílómetrum frá bænum og um 90 manns sem voru að gera að leiðum á 2 efstu pöllum kirkjugarðsins í miðjum bænum (en hann var á nokkrum pöllum). Fólkið í kirkjugarðinum horfði sem sagt á bæinn sinn þurrkast út á örfáum mínútum. Í sama jarðskjálfta skemmdust margir aðrir bæir mikið. Meðal annars má nefna að í Huaráz létust 30.000 manns þennan dag, 50% íbúafjöldans. Í dag er búið að færa Yungay um stað, í öruggt skjól við lítið fjall. Það var svolítið skrýtið að vera þar sem gamli bærinn hafði staðið, í raun er svæðið eins og risastórt leiði, krossar, blóm og minnisvarðar úti um allt.

Huaraz og cordillera blanca

Við fórum svo til Huaráz 27. feb og vorum þar fram til 2. mars. Huaráz er borg í 3091 m hæð og liggur í dal á milli 2 fjallgarða, Cordillera Negra og Cordillera Blanca (svarta og hvíta fjallgarðsins). Báðir fjallgarðar eru stórbrotnir, hæsti tindurinn í þeim svarta er 5350 metra hár en sá hæsti í þeim hvíta 6768 m hár. Sá hvíti drottnar yfir þeim svarta vegna fjölda tinda og jökla sem í honum eru en þar eru fleiri en 50 tindar í yfir 6000 m hæð. Hvíti fjallgarðurinn er eitt vinsælasta göngu- og útivistarsvæði heims. Þarna er hægt að fara í rafting, klifur, ísklifur, hjólaferðir, gönguferðir etc etc etc. Núna í febrúar og mars er reyndar regntímabil á svæðinu en við vorum hins vegar svo heppin að koma til Huaráz þegar heiðskírt var. Hótelið okkar var frábært, hæsta byggingin í bænum (samt bara 8 hæðir) og efst á hótelinu var "mirador", það er útsýnisstaður. Út um herbergisgluggann okkar horfðum við svo á hvíta fjallgarðinn. Eini ókosturinn við hótelið var líkamsræktarstöð á 6. hæð, ekki bara fyrir hótelgesti heldur líka fyrir fólkið í bænum, helv... hávaði af þessu hopperíi! ;)
Þarna vorum við sem sagt í 3 nætur. Það var því miður ekki heiðskírt allan tímann, byrjaði yfirleitt að rigna um miðjan deaginn. Alla vega, við mættum til Huaráz á þriðjudagsmorgni og eyddum þriðjudeginum í að rölta um bæinn, slaka á og venjast hæðinni. Á miðvikudeginum fórum við í rútuferð upp að Llancanuco þar sem eru rosalega falleg vötn í 4000 m hæð, við hlið hæstu tinda fjallgarðsins. Í rútuferðinni stoppuðum við reyndar á fleiri stöðum, m.a. á handverksmarkaði, í verksmiðju sem framleiðir "dulce de leche" (sætindi úr mjólk) sem kallast "manjarblanco" og er reyndar ansi gott.

Rútur

Tad er svolitid skemmtilegt vid ad ferdast med rutu milli landshluta her i Perú, tad eru tekin af manni fingraför adur en madur fer af stad, fingraforin eru svo merkt saetisnumerinu manns. Eg vissi ekki alveg fyrst hvort mer taetti tetta oryggismerki eda ekki... akvad svo ad tetta vaeri gott merki. I rutunum eru lika svona "rutufreyjur" sem tjona manni. I naeturrutunni sidustu nott fengum vid lettar veitingar og kok. Svo syndi rutufreyjan "Flags of our fathers" og födurlandsástin ljómadi sem aldrei fyrr i saetum 37 og 38. Eftir ad myndinni lauk lét frökenin svo alla draga fyrir gluggana og slökkti öll ljós, gaf tad greinilega i skyn ad nu aettu allir ad loka augunum og leyfa Óla lokbrá ad leika sér. Vid bjuggumst nu eiginlega vid ad hun byrjadi ad syngja vögguljód svo ákvedin var hún í ad allir faeru ad sofa. Tad var ekki einu sinni haegt ad kveikja ljós fyrir ofan saetid sitt! En tetta var ágaett og vid fórum ad sofa.
Reyndar frekar fyndid med tessar videomyndir, a sunnudaginn a leidinni til Trujillo voru t.d. syndar 2 virkilega ogedslegar myndir med Van Damme, eg turfti ad loka augunum margoft og vard eiginlega oglatt af hryllingi. Á tetta horfdu svo fartegar allt nidur i 1-2 ára. Snidugt.

Bradsnidugt er hins vegar ad i rutunum er farangurinn tinn merktur og tu faerd mida med toskunumeri eins og i flugi. Svo tegar a afangastad er komid tarftu ad syna midann til ad fa farangurinn tinn. A flugvollunum er tad lika tannig, tegar tu ert buinn ad na i farangurinn faerdu ekki ad fara ut af flugvellinum fyrr en tu ert buinn ad syna verdi ad toskumidarnir sem tu fekkst stemmi vid midana a toskunum sem tu ert med. Ég legg til ad tetta verdi tekid upp a fleiri stodum.

Cajamarca - Trujillo - Huaráz

Verd eiginlega ad byrja a tvi ad nefna ad marblettirnir eru ad hverfa a methrada, Petri til mikillar gledi og sálarróar...

En jaeja, ta hofum vid officially lokid verknami og erum komin a faraldsfot. Vid byrjudum a tvi ad fara til Lima fra Iquitos og forum heim til Julio til ad pakka fyrir ferdalagid. Tar kynntumst vid foreldrum hans sem voru yndisleg og vildu allt fyrir okkur gera. Mamma hans Julio er fra Cajamarca og vildi endilega koma okkur i samband vid fraenda sinn tar + bad okkur um ad fara med sukkuladi fra ser til fjolskyldunnar sinnar sem vid natturulega gerdum. Cajamarca er saet borg i 2700 metra haed i nordurhluta Peru. Nuna er regntimabil i fjollunum to vid hofum ekki lent i rigningu en okkur leid eins og a koldum sumardegi eda haustdegi a Islandi, mer vard kalt a hondunum i fyrsta sinn sidan a Islandi fyrir 7 vikum sidan. Eg byrjadi lika fyrsta daginn a ad fa sma snert af hafjallaveiki, hun reyndar leid hja a nokkrum klukkutimum en mikid hrikalega var tad ekki taegilegt, nistandi hofudverkur, lystarleysi og ogledi.
I Cajamarca-borginni sjalfri bua um 150.000 manns en i heradinu um 300.000. Cajamarca tydir i raun mork i kassa (caja = kassi og marca = mork) enda er borgin umkringd fjallahring. Tad koma ekki margir turistar til Cajamarca svo vid vorum ansi aberandi, um 3 ara stelpa togadi t.d. i pilsfaldinn a mommu sinni, benti a okkur og hropadi: "Mamma, mamma, serdu harid a teim?". Vid byrjudum fyrsta daginn a ad ganga upp ad utsynisstad tar sem vid saum yfir alla borgina. A utsynisstadnum er fullt af krokkum sem bjodast til ad leidbeina manni, vid fengum 3 straka til ad leidbeina okkur og teir voru ansi godir! 8, 10 og 11 ara, vid tekkudum a nokkud morgum hlutum sem teir sogdu og tad var allt rett.
I Cajamarca var sidasti Inka-hofdinginn tekinn af lifi af Spanverjum (undir stjorn spaenska hershofdingjans Pizarro) arid 1533 svo tetta er sogulegur stadur. Vid forum og skodudum herbergid tar sem inkahofdinginn a ad hafa lofad spanverjum fullu herbergi af gulli og silfri i stadinn fyrir frelsid. Sa samningur endadi to tannig ad lymskufullir Spanverjarnir toku Inkana a smáa letrinu og toku inkahofdingjann af lifi. Petur er med adeins nakvaemari sögulysingar a blogginu sinu fyrir ahugasama.
Vid forum lika i Inkabödin en um 8 km fra Cajamarca kemur 71ºC heitt vatn upp ur jordinni sem inkarnir nyttu til bada. I dag er buid ad bua til heljarinnar batteri i kringum bödin, tu kaupir ter mida, bidur ansi lengi og tegar kemur ad ter faerdu ad fara inn i litid herbergi med litlum heitum potti bara fyrir tig og tina og liggja tar i 25 minutur. Vid Petur profudum natturulega ad leggjast i inkabad, a vist ad vera voda heilsusamlegt en ekki neitt afskaplega merkilegt fyrir okkur islendinga sem erum vanir almenningssundlaugum og heitum pottum svo eg minnist nu ekki a blaa lonid. I Cajamarca forum vid lika og skodudum Ventanillas de Otuzco sem eru eins konar "gluggar" i klettunum sem folk fyrir tima Inkanna bjo til og notadi sem grafir, vid heimsottum lika baendur og ostaverksmidju sem var reyndar ansi ahugaverd. Forum lika i rutuferd upp i fjollin og skodudum Cumbe Mayo sem er svaedi med serkennilegum klettamyndunum. Tad var mjog skemmtilegt.
Prófudum svo natturulega typiskan fjallamat, bordudum eiturgraena súpu og hálfan naggrís. Já tad var hálfur naggrís á disknum mínum, tennur og allt. Skorinn endilangur. Var alveg godur en mer fannst halfogedslegt ad skera i hann.
Eftir 2 daga i Cajamarca tokum vid svo rutu til Trujillo sem er borg vid nordurstrond Peru. Trujillo er tridja staersta borgin i Peru med 650.000 ibua og var stofnud arid 1535 af hershofdingjanum Pizarro sem eg nefndi her adan. Trujillo er tvi svolitid evropskari en adrar borgir i Peru, nokkud sem Trujillo buar eru stoltir af. Tarna er fullt af colonial byggingum etc. I kringum Trujillo er mikid af menningarlegum rustum og stodum sem gaman er ad skoda auk tess sem Trujillo er fraeg fyrir hestana sina (pasofinos) og dansinn marinera. Vid forum og skodudum Huacas del sol y de la luna (helgir stadir sólar og tungls) to teir tengist sól og tungl ekki neitt. Tetta eru um 1500 ára gamlir piramidar sem eru reyndar rosa flottir. Annar teirra var stjornmalalegs edlis en hinn truarlegs edlis. Haegt er ad fara inn i tennan sem er truarlegs edlis med guide og skoda veggskreytingar etc. Vid forum svo a hesta- og danssyningu sem var reyndar frekar fyndin. Syningin atti ad vera 2 timar en kynnirinn var sifellt ad kynna eitthvad rosalegt sem var svo ekki neitt! Tetta reyndist tvi vera sama 5 minutna rutinan 4x og svo eiginlega ekki neitt inni a milli. Var samt gaman. Tetta voru 2 hestar (pasofinos) og natturulega 2 knapar og svo 1 stelpa sem dansadi marinera. Tad sem er merkilegt er ad tessir hestar tölta eins og islenski hesturinn. Petur, hinn reyndar mjog svo frodi hestamadur, sagdi mer ad tad vaeri meira ad segja buid ad reyna ad blanda tessum hestum saman vid hinn islenska i Tyskalandi til ad fa bestu eiginleikana fra hvorri tegund fyrir sig. Vid fengum svo ad fara sma runt a hestunum, reyndar var teymt undir manni, en Petur fekk ad fara sma runt einn. Eftir tetta forum vid svo og skodudum Chan Chan sem er RISAleirborg nordur af Trujillo. Borgin var byggd af Chimú folkinu sem ríkti á árunum 1000-1470. Tessi borg er reyndar mjog nidurnidd, leirveggir uti um allt en RISAstor. Er held eg 14 ferkilometrar. Borgin skiptist i 9 hluta og haegt er ad skoda 1 teirra sem vid gerdum. Endudum svo daginn ad fara til Huanchaco, litils strandbaejar nordur af Trujillo, tar sem haegt er ad sja caballitos og notkun teirra. Caballito tydir litill hestur en caballitos eru litlir "batar" gerdir ur sefi sem menn i Huanchaco nota enn tann dag i dag til ad veida. Batarnir kallast litlir hestar tvi sjomennirnir setjast ofan a batana og roa svo med einhverri spytu. Svolitid merkilegt ad sja.
Jaeja, nottinni eyddum vid svo i rutu, 9 tima rutuferd og komum nu undir morgun til Huaráz. Huaráz er borg i Andesfjollunum i 3091 m haed. Her er regntimabil nuna eins og i ollum fjollunum i Peru en vid erum rosalega heppin tvi i dag er heidskirt og a ad vera naestu daga. Vid erum komin i paradís, tetta er ROSALEGA fallegt. Her eru 2 fjallgardar, annar heitir Cordillera blanca (hvíti fjallgardurinn) og hinn Cordillera negra (svarti fjallgardurinn). Sa hviti heitir tad tvi hann er hulinn snjo og mikid rosalega er tad fallegt. Sjá Cordillera blanca HÉR. I Cordillera blanca eru fleiri en 50 tindar sem eru yfir 6000 metrar. Tetta svaedi er eitt vinsaelasta gongu- og klifursvaedi i heimi. Tid skiljid kannski nu af hverju vid erum i paradis, getum meira ad segja potttett notad 66ºN fotin okkar ykt mikid Erik. I dag aetlum vid hins vegar bara ad taka tvi rolega og venjast haedinni, a morgun forum vid i rutuferd upp i fjollin, forum held eg nalaegt Huascarán sem er haesti tindurinn i Perú, eitthvad um 6500 m. A fimmtudaginn aetlum vid svo ad ganga frá Huaráz ad Churup (sjá HÉR) sem er vatn i 5500 m haed. Ja ta verdum vid fjallageitur (med guide natturulega!).
Planid er svo Lima med rutu a fostudaginn, Cuzco (borg í 3400 m haed) med flugi a laugardaginn og a manudaginn byrjum vid Inca Trail (ahugasamir geta skodad upplysingar um Inca Trail HÉR) tar sem vid gongum i 3 daga med guide og burdarmonnum (hjukket) og endum i Machu Picchu (allir tekkja Machu Picchu a mynd, sjá HÉR). Vid hofum reyndar komid adur til Cuzco og Machu Picchu en nu verdur hapunkturinn Inca Trailid. :)

Marblettir

Marblettirnir bara líta verr og verr út, eru líka á þannig stað að maður gæti aldrei fengið þá með því að detta. Þið getið rétt ímyndað ykkur hvernig fólk horfir á aumingja Pétur...

...eða dæmi hver fyrir sig:
(þetta sést reyndar ekki nógu vel á myndinni + svo var ég að pæla hvort það væri siðferðislega rangt að setja svona ófögnuð á netið en svo fannst mér það fyndið)

Þetta er samt ágætt fyrir mig, ef Pétur er eitthvað leiðinlegur þá bara hóta ég að sýna öllum handleggina.


Risamarblettir, skrámur, flugnabit og sólbruni. Já maður lítur vel út.

Alveg nýr lítill frændi

Ég bara verð að skrifa eina færslu um þetta. Ég eignaðist alveg nýjan lítinn frænda í nótt, hann var svolítið að flýta sér í heiminn, átti ekki að fæðast fyrr en í byrjun apríl en allt gengur vel og hann er voða stór og sterkur. Til hamingju Ragga og Júlli! :)

Myndir

Ég er ekki búin að gefast upp á myndasíðunni þó svo virðist vera! Það koma myndir þangað inn smátt og smátt... rest kemur svo bara eftir heimkomu!

Amazon

Við erum búin að sigla á Amazon, synda í Amazon, mynda Amazon, veiða í Amazon, ganga við Amazon, spila fótbolta við Amazon og missa boltann út í Amazon. Þetta eru búnir að vera geðveikir síðustu dagar. Þetta verður brjálað löng færsla... en það er bara frá svo mörgu að segja. Bear with me...! ;)
Fórum sem sagt á laugardagsmorguninn inn í frumskóginn með fyrirtæki sem heitir Explorama. Explorama á 4 “lodges” inni í frumskóginum, sá flottasti heitir Ceiba Tops og er eiginlega bara lúxushótel inni í skóginum um 50 km frá Iquitos. Sá elsti heitir Explorama Lodge og er 80 km frá Iquitos. Þar býr læknirinn sem ég sagði ykkur frá og við fórum því þangað til að heimsækja hana. Síðast þegar við komum hingað til Iquitos fórum við líka með Explorama inn í frumskóginn en þá var ekkert laust nema í Ceiba Tops þannig að við gistum þar. Okkur fannst miklu skemmtilegra að gista í Explorama Lodge þar sem við vorum núna. Það er meira svona frumskógarlíkt. Byrjað er á að sigla 80 km niður Amazon fljótið frá Iquitos og síðan beygt inn litla hliðará þar til komið er að “lodge”-inu lengst inni í frumskóginum. Húsin eru öll tengd saman með gangstígum sem eru lýstir upp á kvöldin með kerosene lömpum. Gist er í litlum herbergjum þar sem eru rúm undir moskítónetum (sjá mynd), 4 hillur, 1 lítið borð með skál, vatnskönnu og sápustykki og 1 spegill. Þetta var ekkert smá kósí. Það er í raun ekkert þak yfir herbergjunum, jú reyndar er þak en það er fyrir ofan skilrúmin sem skilja herbergin að þannig að maður heyrir rosalega vel frumskógarhljóðin + það eru engin gler í gluggunum heldur bara þunnar gardínur. Klósettin (þ.e. kamrarnir) og sturturnar voru inni í svona bambusherbergjum sem einnig voru undir “beru lofti”, þ.e. svona skýli yfir þeim eins og herbergjunum. Mér fannst ekkert smá kósý að fara í sturtu þó þær væru kaldar, maður varð bara eins og hluti af náttúrunni. Vaskurinn fyrir kamrana er vatnstankur og skál utan við klósettin. Starfsmennirnir eru með nokkur gæludýr sem ganga bara laus, 2 grænir talandi páfagaukar, einn stór rauður páfagaukur, einn stór blár páfagaukur sem var algjör frekja og fór með mér í sturtu einu sinni, 1 tapír og 1 risarotta. Svo er þarna fullt af hengirúmum sem er ekkert smá kósý að leggja sig í á milli ferða. Maturinn hjá Explorama er líka ekkert smá góður. Maður étur yfir sig í morgunmat, í hádegismat og í kvöldmat. Allt svona matur tengdur frumskóginum og ferskir ávextir á hverjum degi. MMMMMMMMMmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
Alla vega, við fórum þarna til að heimsækja lækninn. Hún er ekkert SMÁ SPES! Við einhvern veginn héldum að það yrði meira úr veru okkar hjá henni en raun varð. Hún sýndi okkur klíníkina sína og voða gaman, við spjölluðum við hana þarna á hverjum degi og hún sagði okkur frægðarsögur af sér. Við gátum hins vegar ekki séð neina sjúklinga, sennilega þar sem koma svo fáir á dag.
En alla vega, allir sem koma til Explorama fá sinn eigin guide. Okkar heitir Cesar og er 25 ára, hann var frábær. Flestir guide-arnir eru úr frumskóginum, hafa farið til Iquitos og menntað sig og starfa svo hjá Explorama. Svo var einnig með Cesar, hann talaði m.a.s. mjög góða ensku. Við sem sagt komum þarna beint í hádegismatinn á laugardaginn og mmmmmmmmm......... Fórum síðan í ferð með guide-inum okkar og pari frá Ástralíu sem var með sama guide. Sigldum að þorpi við fljótið Napo og heimsóttum íbúana. Fengum fyrst að skoða 1 hús, ótrúlegt hvernig fólk býr. Náttúrulega án vatns og rafmagns, húsin eru öll bara 2 herbergi, 1 svefnherbergi og hitt herbergið sem er eins konar stofa/anddyri/eldhús/..... Það var einhver fótboltakeppni í gangi þarna í þorpinu þannig að við mynduðum fótboltalið með nokkrum krökkum og kepptum við aðra krakka í þorpinu (á myndinni má sjá fótboltaliðin, í efri röð frá vinstri: ég, Pétur, Cesar guide-inn okkar, Alberto frá Ástralíu og Jenny frá Englandi). Rosa stuð! Vorum að kafna! Hitinn hérna síðustu daga er nefnilega búinn að vera þannig að innfæddir eru að drepast og hvað þá með okkur víkingana. Jæja, sigldum svo til baka og fórum svo bara ég og Pétur á kanó inn litla á. Það var æði, að róa á lygnri á umkringd trjám og frumskógarhljóðum. Fórum svo til baka og borðuðum rosa góðan kvöldmat. Eftir kvöldmatinn tók einn gesturinn eftir slöngu uppi í þakinu ofan við gangstíginn hjá matsalnum. Slangan var með stóra mús/litla rottu og var að reyna að drepa hana. Þetta var ótrúlegt, maður heyrði hálsliðina brotna í aumingja músinni. Hún hélt samt alltaf áfram að hreyfa sig. Ég og Pétur vorum handviss um að þetta væri eitruð slanga, allt passaði við lýsinguna sem við höfðum fengið á spítalanum í Lima þegar okkur var kennt um slöngur. Guide-inn var reyndar ekki sammála því að hún hefði verið eitruð... við þykjumst vita betur! Stuttu síðar missti svo slangan músina, það var svo mikið myrkur að við sáum aumingjans músina ekki í grasinu en ég vona að hún hafi verið dáin. Við fórum svo bara snemma í háttinn, yndislegt að sofna undir næstum beru lofti, umkringd moskítóneti. Það var í alvörunni frábært og m.a.s. fannst Pétri það líka.
Jæja, daginn eftir byrjuðum við náttúrulega daginn á hrikalega góðum morgunverði og fórum svo af stað að heimsækja Yagua indíánana rétt hjá lodeg-inu. Þar fengum við að sjá ýmiss konar dansa og svo skjóta úr svona blow gun. Pétur hitti glæsilega í fyrsta skoti. Ég hitti í öðru skoti. Svo fórum við að skoða “the sugar cane factory”, þ.e. lítil verksmiðja við Amazon fljótið (reyndar eru það ættingjar guide-sins okkar sem reka verksmiðjuna) sem býr til romm og síróp úr sykurreyr. Fengum að búa til smá sykurreyssafa, Pétur lék hestinn sem snýr vélinni, og drukkum svo safann. Rosa góður! Heimsóttum svo manninn sem á verksmiðjuna og fengum að smakka rommið, það eru 4 tegundir af rommi sem hann býr til úr sykurreyrnum, eitt hreint og svo 3 sem hann blandar við síróp og annað góðgæti. Okkur fannst ein rommtegundin áberandi best og keyptum saman eina litla flösku af því. Þarna á barnum voru hundar og einn köttur, ... helv... kötturinn, stökk upp á mig þar sem ég sat í stuttbuxum og læsti klónum í lærið á mér... ÁÁÁÁI, fékk alveg djúp lítil göt! Klessti náttúrulega um leið eins miklu spritti á þetta og ég gat! Eftir þetta fórum við svo og fengum að skoða heilsugæsluna þarna almennilega. Merkilegt að sjá þetta, hún er alveg með litla rannsóknarstofu og allt.
Jæja, eftir hádegið fórum við Pétur svo að veiða piranha fiska. Við tvö veiddum reyndar engan piranha en Pétur veiddi 4 catfish (sjá mynd) og að minnsta kosti eina sardínu, ég veiddi eina sardínu og einn hættulegan catfish! Guide-inn okkar hrópaði alveg upp yfir sig þegar hann sá fiskinn sem ég hafði veitt: “Ekki snerta hann, ekki snerta hann”. Héldum síðan för okkar áfram og guide-inn spurði hvort við vildum synda í Amazon, hann lofaði að það væru engir piranha fiskar á staðnum þar sem við vorum þá. Við hugsuðum okkur um ... en jú við bara urðum að synda smá. Pétur bara reif sig úr og stökk út í, ég sat eftir í bátnum og hugsaði um hvernig í ósköpunum við ættum nú að komast aftur upp í bátinn en svo hoppaði ég bara líka út í. Eftir smástund fór Pétur svo að bátnum og hífði sig upp í. Ég elti og ætlaði að fara að hífa mig upp... allt stopp. Reyndi aftur... allt stopp. Ég bara komst ómögulega upp í bátinn. Ég yrði bara að synda í land og búa við Amazon flótið:
Berglind M. Jóhannsdóttir
Pálmatrjáahúsi 5421
Amazon fljótinu
Perú
Pétur rétti mér nú aðra höndina en allt kom fyrir ekki. Þetta var drulluerfitt. Endaði með því að Pétur tók utan um báða upphandleggina á mér og reif mig upp í bátinn, ég vissi af mér næst á bátsgólfinu, öll rispuð eftir viðinn í gólfinu! Ég hló og hló, við hlógum öll og hlógum, ég, Pétur, Cesar og stýrimaðurinn. Ummerkin eftir þetta leyna sér þó ekki, er með risamarbletti á báðum upphandleggjum, aumingja Pétur fær alveg í magann við að sjá þá og fólk horfir á hann illu auga! Nei nei, en í alvöru talað þá er ég með RISAmarbletti á báðum upphandleggjum og öll rispuð á bakinu eftir lendinguna! Það verður nú samt eiginlega að koma fram að ég fæ mjög auðveldlega marbletti!!!
Jæja, höldum áfram með ferðasöguna... Við héldum svo áfram ferð okkar, komum heim í lodge-ið og í kvöldmatinn fengum við Pétur piranha fiskana sem við höfðum næstum því veitt (sjá mynd). Mmmm... þeir voru bara góðir. Síðast þegar við vorum hérna veiddi ég reyndar piranha fisk (var mariufiskurinn minn, fyrsti fiskurinn sem ég hef veitt) en þá fengum við ekki að borða hann. Eftir kvöldmatinn kom svo að fyrri hápunkti ferðarinnar, við fórum í myrkrinu á kanó með Cesari og stýrimanninum inn sömu litlu ána og ég og pétur höfðum farið daginn áður. Vorum með vasaljós og sáum fullt af dýrum, fishing spider, laughing frog, red eyed frog, yellow belly whipsnake, grey tail wood rail, owl butterfly, leðurblöku etc etc. Náðum góðum myndum af öllum með fínu myndavélinni hans Péturs. Þetta var frábær sigling. Enduðum svo kvöldið við kertaljós, gítarspil og söng inni á barnum.
Morguninn eftir fórum við í höfrunga- og letidýraleit. Sigldum heilmikið, Cesar fann svo eitt letidýr (enska: sloth, spænska: perisoso) lengst í burtu efst í trjágrein. Gátum séð hann vel í kíki. Sigldum svo áfram og viti menn... við lentum í höfrungaævintýri. Vorum víst rosalega heppin. Vorum sem sagt að sigla á ármótum (þar sem bleiku höfrungarnir halda sig helst) og þá sá Cesar einn höfrung svo við stoppuðuðum og biðum og fengum heljarinnar sýningu. Þarna var þá heil höfrungafjölskylda (sem er sjaldgæft þar sem þessir höfrungar eru oftast einir á ferð). Auk þess er ekki þurrkatímabil núna en þá er helst að maður sjái höfrunga. Við sáum þá alla vega vel, pabbinn var alveg bleikur! Kýrnar eru grárri og kálfarnir alveg gráir. Sáum alla frekar vel. Sátum þarna í a.m.k. 20 mínútur og fylgdumst með þeim, þetta var æði. Pétur náði ágætis myndum með fínu myndavélinni og ég reyndi að taka video á mína, náði nokkrum ágætis skotum en videoin eru náttúrulega ekki í miklum gæðum. Kíkið á myndirnar hans Péturs, held hann hafi sett inn mynd af a.m.k. einum höfrungi. Héldum svo áfram eftir Maniti ánni (áin þar sem við sáum höfrunguna) og sáum fullt af ribereños (fólkinu sem býr við ánna) gera sig til fyrir carnaval. Í frumskóginum er aðalskemmtunin við carnavalið þannig að fólkið raðar litríkum fötum á pálmatrjá í nokkra daga og svo einn daginn skiptist fólk á að reyna að höggva pálmatrén niður þar til þau detta, sá sem slær lokahöggið fær eitthvað sem ég reyndar náði ekki alveg hvað var. Þetta er svona eins og á öskudaginn heima, þegar krakkarnir skiptast á að slá tunnurnar. Fórum svo til baka, rétt eftir að við komum til baka kom Cesar hlaupandi og vildi sýna okkur eitthvað. Hann hafði þá fundið letidýr (sloth, perisoso) í tré alveg við lodge-inn. Við stóðum bara svona 4 metrum neðan við það og horfðum á það. Heilsuðum svo upp á risarottuna (sjá mynd, henni fannst voða gott að láta klóra sér bak við eyrun), borðuðum síðustu máltíðina þarna og sigldum til baka í rosa hraðskreiðum bát, Pétur datt á mig þegar stýrimaðurinn gaf í. Jæja, við erum alla vega komin aftur til Iquitos, hlutverkin hafa snúist við, Pétur er orðinn að litlum negrastráki og ég orðin að litlum karfa með risamarbletti, 4 bit (já ég var loks bitin), rispur á bakinu og kattaklór á lærinu. Pétri finnst hrikalega fyndið hvað ég er illa farin. En þrátt fyrir þetta allt saman dýrka ég frumskóginn. Mér finnst þetta bara æði. Á pottþétt eftir að koma aftur hingað.

Suri

Suri eru fiðrildalirfur, á ensku held ég að þær kallist "palm tree butterflies". Fólk í frumskóginum borðar Suri. Steikir Suri... mmmmmm... Hægt er að kaupa suri á markaðnum sem við fórum á, hægt að kaupa sér svo sem nokkrar feitar Suri og njóta. Í sumum þorpum hérna í frumskóginum rífur fólk hausinn af lifandi lirfum og étur þær, hver getur ekki hugsað þér það? Síðustu 2 morgna hefur verið boðið upp á Suri í morgunmat á hótelinu okkar. Mæli með að þið kíkið á færsluna og videoið sem Pétur tók af litlu vinum okkar, suri lirfunum, HÉR.
Við Pétur fengum okkur hins vegar allt annað og girnilegt að borða í kvöld. Fórum aftur á fljótandi veitingastaðinn. Mér fannst svo mikil stemning að fara á bátnum í myrkrinu. Sátum svo þarna og gæddum okkur einum ljúffengasta fiski sem við höfum smakkað auk bananarétta en bananar eru mikið notaðir sem meðlæti hérna. Hér má sjá mynd af okkur með Iquitos í baksýn og Amazon fljótið á milli. Þegar við sátum þarna gerði ég mér allt í einu grein fyrir að við vorum á fljótandi veitingastað á miðju Amazon fljótinu að borða rosalega góðan mat. Hversu geðveikt er það?

Við erum líka búin að eignast einka"bílstjóra". Hann heitir Alfred, keyrir motocarro og bíður alltaf fyrir utan hótelið eftir okkur. Hér má sjá Alfred og Pétur í motocarrinum hans Alfred.

Varð bara að setja mynd af sundlaugargarðinum við hótelið... :)

Gleði gleði

Nú erum við búin að vera hér í Iquitos í 6 daga. Hér er búið að vera ofsa heitt, Iquitos-búum finnst vera alltof heitt og þá finnst okkur sko vera alltof alltof heitt. Hitinn er búinn að vera um 36-37°C og rakinn um 45%. Ég þoli þetta samt ótrúlega vel, ég hélt ég myndi kafna en mér líður bara ágætlega. Spítalinn búinn að vera frábær, hann lítur mun betur út en spítalinn í Lima. Læknarnir 2 sem kenndu okkur eru líka vægast sagt frábærir. Í rauninni eru engin tengsl á milli þessa spítala og spítalans í Lima en annar læknanna er vinur læknisins sem sá um veru okkur í Lima. Þannig komumst við hingað. Þessi læknir heitir Dr. Hinojosa og er í sumarfríi en mætir samt á spítalann til að kenna okkur! Í gær var síðasti dagurinn hennar Mercedes þannig að við buðum læknunum okkar tveimur í hádegismat (Dr. Hinojosa og Dr. Lazo) og þeir völdu staðinn. Við fórum á fljótandi veitingastað úti á miðju Amazon fljóti sem heitir El frío y el fuego (kuldinn og eldurinn), tókum bát þangað sem okkur leist nú alls ekki á í byrjun, hann valt heldur mikið! Þetta varð síðan afbragðs hádegismatur á afbragðs veitingastað í góðra vina hópi. Vægast sagt frábært. Síðan langaði okkur Mercedes að fara á markaðinn aftur og drógum Pétur með okkur. Æ, ég lýsi þessu bara aftur: Málið er nefnilega að hér í Iquitos er hverfi sem heitir Belén og yst í hverfinu (næst miðbænum) er markaður sem allir túristar fara að skoða. Þetta er svona ekta markaður, þú getur fengið nær hvað sem hugurinn girnist... það er að segja ef þú hefur lyst á því! Þarna er hægt að kaupa orma, dauða kjúklinga, dauðar skjaldbökur, alls konar náttúrulækningadót etc etc etc. Markaðurinn er safe að fara á (ef maður er ekki að sýna nein verðmæti) en hverfið sjálft er hættulegt. Þangað á maður ekki að fara nema fyrir klukkan 3 á daginn og þú átt að ekki að fara með nein verðmæti þangað, ekki myndavélar, hálsmen, eyrnalokka, úr etc. Það á hins vegar að vera mjög gaman að sjá þetta hverfi, lýsingin á því í Lonely Planet er sem hér segir:
“Belén itself is a floating shantytown with a certain charm to it (the locals call it the Venice of the Amazon, but others would call it a slum). It consists of scores of huts built on rafts, which rise and fall with the river. During the low-water months, these rafts sit on the river mud and are dirty and unhealthy but, for most of the year, they float on the river – a colorful and exotic sight. Several thousand people live here, and canoes float from hut to hut selling and trading jungle produce.” – Lonely Planet, Peru.
Eins og sagði í einhverri færslu hér áður fórum við sem sagt á þennan markað fyrir 2 dögum, mér og Mercedes fannst það æði en Pétur var ekki eins hrifinn. Okkur Mercedes langaði svo að fara þarna aftur með einnota myndavél og jafnvel kannski rölta niður í hverfið sjálft og Pétur sem gat ekki hugsað sér að senda stelpukjánana einar inn í eitt hættulegasta hverfið í Iquitos dröslaðist með. Við byrjuðum á að labba aðeins um markaðinn og fórum svo og stóðum við stigann sem liggur niður í hverfið sjálft. Klukkan var að hálffjögur og það fóru að renna tvær grímur á mig og Mercedes... áttum við að þora? Pétur var hins vegar orðinn galvaskur og vildi fara svo við spurðum lögregluþjón þarna rétt hjá hvort þetta væri safe og hann sagði að það væri allt í lagi enn ef að við værum ekki með nein verðmæti. Við vorum ekki með neitt nema einnota myndavél og nokkrar sólir svo við röltum þarna niður. Þetta var ótrúlegt, húsin stóðu öll á stöplum, fullt af fólki, ótrúlegt hvernig fólk býr, allir, já ALLIR, horfðu á okkur og hrópuðu hola hola. Við sáum hins vegar ekkert vatn! Þá kom upp að okkur 19 ára strákur sem býr þarna og bauðst til að sýna okkur hverfið og taka okkur í bátsferð. Við bara sögðum já og sáum ekki eftir því. Hann sýndi okkur meirihlutann af hverfinu, gekk með okkur niður að ánni og við fórum í bátsferð um hverfið sem er fljótandi á þessum árstíma. Sáum fljótandi búðir, hús, fólk, skóla, kirkju, etc etc etc. Sum hús standa á stöplum en flest fljóta á ánni og fylgja henni hvort sem lítið er í henni eða mikið. Þeir sýndu okkur líka risavatnaliljur, blómin reyndar eru ekki í blóma seinnihluta dags en laufblöðin eru risastór, um metri í þvermál. Strákurinn sagði okkur svo að flestir túristarnir komi niður í hverfið á morgnana, mjög fáir eftir hádegi því að það sé hættulegra. Hann hafi séð okkur á vappi og ákveðið að bjóða okkur rúnt því það væri meira safe (og svo borguðum við honum náttúrulega fyrir líka!!!)

Á miðvikudaginn (eftir spítalann) fórum við að vatni rétt hjá Iquitos sem heitir Quistococha. Við tókum motocarro (3 hjólamótorhjól) þangað og það var bara mjög gaman, sáum hverfi í Iquitos sem við hefðum annars ekki séð. Við Quistococha sem er mjög fallegt vatn umkringt frumskógi er dýragarður og tilbúin strönd. Dýragarðurinn var mjög skemmtilegur, sáum m.a. höfrung. Þarna fengum við svo að halda á slöngum aftur, við erum orðnir algjörir slöngutemjarar. Fengum tvær slöngur í einu! Ég kyssti aðra þeirra, fyrir tilskipan slöngueigandans! Þarna var líka plöntu- og trjágarður þar sem við sáum ýmsar tegundir af gróðri sem vex í frumskóginum hér. Það var hrikalega heitt! Við vorum að deyja, sem betur fer gat ég ekki séð sjálfa mig en Pétur leit út eins og hann hefði nýlokið við maraþon. Það lyftist hins vegar heldur á okkur brúnin þegar við komum að rjóðri þar sem búið var að hengja upp kaðal og maður gat sveiflað sér í frumskóginum! Við tókum náttúrulega smá Tarzan og Jane á þetta og neyddum Mercedes svo til að róla sér smá í lokin. Ýttum henni eiginlega af stað!

Í gærkvöldi kvöddum við Mercedes. Hún flaug til Lima og er á leiðinni í ferðalag með fjölskyldunni sinni og fer svo aftur til Bandaríkjanna í næstu viku. Við fórum svo út að borða, Pétur borðaði krókódíl og ég borðaði dádýr. Í dag var svo síðasti dagurinn okkar hér á spítalanum. Á morgun höldum við nefnilega inn í frumskóginn þar sem við ætlum að vera í nokkra daga. Þar munum við heimsækja lækninn sem ég sagði ykkur frá um daginn. Ég hlakka til!

Komment

Mér skilst að það sé ansi mikið mál að kommenta.... búin að breyta því þannig að fólk þurfi ekki að vera skráð til að kommenta. Tæknisnillingurinn Berglind, sveitt og ógeðsleg eftir erfiðan dag. Nú bíð ég spennt eftir öllum kommentunum sem ég á eftir að fá, vúhú.
Annars veit ég ekki hvort þú sást það Fríða, en hér er okkur bara boðið að borða ánamaðka en ekki skoða þá. Mmmmmmmmmmmmmmmmmm.......... ;)